اشک رو گونه مو ببین
پشت و پناه مرتضی
تنهام نمی ذاری بگو
همه سپاه مرتضی

ببین دل بی طاقتم
به دام غم شده اسیر
چشمات و وا کن فاطمه
ازم نگاه تو نگیر

رشته ی عُمرِت
دیگه به مو بنده
رو لبات ای کاش
بازم بیاد خنده



يه دست می ذاری به کمر
يه دست به ديوار می‌گیری
شكوفه هات گل ميكنه
چند قدمی كه راه میری

چی شد تو كوچه ها گلم؟
كه اینجوری پرپر شدی
خبر دارم که پشت در
سوختی و خاکستر شدی

دلِ خرابم
می سوزه پا به پات
گريه م می‌گیره
از سوز گریه هات



حیدر بمیره واسه ی
کبودیای رو تنت
خودم دیدم که لاله باز
گل کرده روی پیرهنت

شرمنده که حمایتِ
من از تو بی ثمر شده
با دست منو نشون میدن
میگن که بی پسر شده

سخته برای
ماها نبودنت
خونه خرابم
نکن با رفتنت



کاشکی بمونی و نری
علی و تنها نذاری
کاش لااقل بگی چرا
یه لحظه آروم نداری

یادت میاد گفتی بهم
تا همیشه همراهمی
یادت میاد می گفتی که
همدم سوز و آهمی

بوسه می چینم
از زخمِ چادرت
شرمنده ام از
نگاهِ دلخورت



خورشیده من خجالتم
نده چرا رو میگیری
غرق میشه کشتی دلم
وقتی تو پهلو میگیری

ای ماه کاملم بگو
چی شد یهو شدی هلال
خون روی  پیرُهنت
برا علی شده سوال

از داغ تومن
اسیر صد آهم
تنهای تنهام
هم صحبت چاهم