(السَّلَامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الصِدِيقَهً الشَّهِيدَة)

فاطمیه ای رخِ خورشیدِ غم
با طلوعت می رسد تشدیدِ غم

چهره ی گل می شود رنگِ شفق
زخم می گیرد دلِ تنگِ شفق

فاطمیه بوی خون حس می شود
سینه داغِ یاسِ نرگس می شود

فاطمیه نغمه های بی کسی ست
مادری در بسترِ دلواپسی ست

ماجرایش شرحِ داغِ کوثر است
شالِ غم بر گردنِ پیغمبر است

دخترِ او کشته ی تیغِ در است
انتقامش ذالفقارِ حیدر است

فاطمیه ابر گریان می شود
سینه ها از درد بریان می شود

تیره می گردد خورشید از خزان
رنگ می بازد گل از تیر و سنان

فاطمیه سینه ها مضطر شود
لاله ای در کوچه ها پرپر شود

حربه های تیغ، بی رحمی کنند
با دو لب این لاله را زخمی کنند

فاطمیه سیلِ غم جاری شود
دل اسیرِ درد و بیزاری شود

فاطمیه سینه ها نی می زند
اشک، لب بر ساغرِ می می زند

فاطمیه عشق معنا می شود
حیله ی پنهان هویدا می شود

با بیانِ خطبه ی نورِ کسا
چهره ی شیّاد رسوا می شود

فاطمیه یاس پرپر می شود
از فراقش جان مکدّر می شود

اشکها چون جویِ سیل می شود
شمع از پروانه بی میل می شود

فاطمیه الوداعِ کوثر است
اشکِ خون لبریزِ جام و ساغر است

کی به آخر می رسد صبرِ خدا؟
این حقیقت صحنه ای از محشر است!

#هستی_محرابی