کریمان همه مات ام البنین اند
فقیر کرامات ام البنین اند

نه تنها دل ما که داوود و موسیٰ
اسیر مناجات ام البنین اند

همه ساقیانی که صاحب سبویند
دخیل خرابات ام البنین اند

مریدان عباسِ او در دو عالم
به دنبال خیرات ام البنین اند

پسرهای او یار خون خدایند
دلیل مباهات ام البنین اند

پسرهای نور و تجلی نورند
تجلی آیات ام البنین اند

به خورشید تابان قمرها می آید
به ام البنین این پسرها می آید

گرفتند ماهش... همه تکیه گاهش
گرفتند ابالفضل... پشت و پناهش

عصایی ندارد دم پیری حالا
نشانده زمانه به خاک سیاهش

امان از صبوری... کشیده قبوری
روی خاک و غم مانده در بین آهش

خدای ادب شد، بصیر عرب شد
ولی بوده هر جا به زینب نگاهش

ندیده دو عالم، کسی جز یل او
که دامان زهرا شود قتلگاهش

بشیر از پسرهای او دم نزن تو
بگو از حسینش... چه شد قبله گاهش؟!

پسرهای او نذر راه حسین اند
قمرهای او نذر راه حسین اند

غرورش شکسته ولی بازویش نه
دلش گرچه خون شد ولی پهلویش‌ نه

کسی دیده در بین خانه بیافتد
شراره به جان سر گیسویش... نه

کسی دیده در بین کوچه بیافتد
رد پنجه ی لاله چین بر رویش... نه

شده شوهرش را ببیند که از غم
گذارد سرش بر روی زانویش.‌‌.. نه

شنیده کسی که زن پا به ماهی
در سوخته بیاید سویش... نه

شده زیر در مادری باشد و بعد
کسی با لگد رد شود از رویش... نه

بهار دل آل حیدر خزان شد
قد فاطمه در جوانی کمان شد