پـر می زند دوبـاره قلم در هوای تو
چون آسمان گرفته دلش در عزای تو

دیگـر صدای ناله ی شبهـات رفتـه و
حتـی سحـر بهانـه بگیـرد بـرای تو

از حال می روی چه قَدَر بین سجده ها
مشتـاق این عبـادت شیرین خدای تو

 بـا سیلی و شکنجه کـه افطـار میکنی
حالا شبیـه فاطمه شد روضه هـای تو

با ناسزا بـه مادرتـان گریـه میکنـی
چـون از تبـار فاطمه ای ماجـرای تـو...

موسای مـا تویـی و فقط با اشـاره ای
نیلـی روان ز چشم تـرم با عصـای تو

بـدکـاره هم شوم تو مرا خوب می کنی
آدم کنـــد مــرا نفس ربنــای تـو

باب الحوائـج همــه ی مستمنـدهـا              
شـد مستجاب حاجت مـا از دعـای تو

آیـا شـود گـدای حریـم شمـا شوم؟
هستـم دخیـل دامـن ابـن الرضای تو...