‌در فراق یوسف زهرا

دلم از دوریِ تو بی قراره
به باغِ زندگی بی برگ و باره

نشستم گریه کردم از فراقت
بجز گریه دلم کاری نداره

بیا فکری به حالِ زارِ ما کن
مرا از محنتِ هستی رها کن

به پای تو پُر از شور و نیازم
بیا وُ حاجتِ دل را روا کن

تو هستی ماهِ من در این شبِ تار
بیا وُ پرده از رخسار بردار

سری دارم به پای تو همیشه
دلی دارم به عشقِ تو گرفتار!

هستی محرابی