به محبان عنایتی داری
به کرامت چه عادتی داری
به گمانم که ارث مادری اَست
برگ یاسی لطافتی داری
علی اکبر ، شبیهِ پیغمبر
تو به زهرا شباهتی داری
دل به یاد نجف می اندازی
مرقد با صلابتی داری
روی دوش عموئی یا در عرش
عموی سرو قامتی داری
قدسیان ماتِ رویِ قدسیِ تو
مثل بابا قداستی داری
نورِ راه سفینه های نجات
بر رخ فاطمی تو صلوات

از بهشت خدا سروش رسید
ساقیا وقت عیش و نوش رسید
بیتِ ارباب ما معطر شد
تا که آن یاس سبز پوش رسید
بوی ریحانت النبی آمد
تا که در خانه عطر و بوش رسید
خندهء اینچنین کجا و حسین ؟
آمد و خنده اش به گوش رسید
خانواده همه بغل کردند
نوبت شانۀ عموش رسید
میل دیدار فاطمه می کرد
عموی او به آرزوش رسید
هدیه اش کن ز من چو می پرسی
چارقل بعدِ آیت الکرسی

پُر کن از عطر عشق او ریه را
متبرک ردیف و قافیه را
در بهشت حسین وارد شو
کن رها این جهان عاریه را
در و دیوار ریسه بندان کن
پر کن از شرشره حسینیه را
مرتضی هیبت است و زهرا رو
عشق کن ، خاندان و ذریّه را
بر محب علی درود فرست
لعن کن پیرو معاویه را
تشنگان زیارتیم ، خدا
باز کن باز ، راه سوریه را
لب شیعه پر از تبسم شد
آسمان پشت گنبدش گم شد

باعثِ فیض مستمر شده ای
بس که دُردانۀ پدر شده ای
شمسِ پر نورِ خانۀ ارباب
قمرِ شانۀ قمر شده ای
صیدِ عمه شدی همان اول
در یمِ عمه غوطه ور شده ای
از تو حاجت گرفته ایم ، آری
باب حاجاتمان اگر شده ای
فتبارک ، حسین می خوانَد
شاهکار خدا مگر شده ای ؟
سخت ، محبوبِ هیأتی هایی
عشقِ عشاق در به در شده ای
ما که زندانیان بندِ توایم
یا رقیه علاقه مندِ توایم

آمدی تا شوی شکیب حسین
دختر کوچک و نجیب حسین
عطر تو خانه را به وجد آورد
ای گل یاسِ دلفریب حسین
علتش نفحۀ بهشتی توست
که شده شهره بوی سیب حسین
پدرت گرچه خود طبیب همه است
هست چشمان تو طبیب حسین
حمد مخصوصِ خالقیست که کرد
دختری مثل تو نصیب حسین
دل نبسته در این جهان دیگر
بعدِ زینب چو تو کسی به حسین
ای الفبای عشق ، دختر عشق
بارگاه تو شد نگین دمشق

نا تمامیّ و بی کرانی تو
کهکشانی تو آسمانی تو
دوستدارِ تو حضرت مهدیست
عمۀ صاحب الزمانی تو
دختری ، نقش ویژه ای داری
در وجود حسین جانی تو
تو سه سال از حسین ، دل بردی
فوق هر گفته و بیانی تو
تو شبیه عمو ابالفضلی
باب حاجات شیعیانی تو
تو سریع الاجابه ای بی بی
می دهی حاجتم به آنی تو
به تو سوگند با تمام خلوص
به تو دارم ارادتی مخصوص

جلوه ات را جمالِ ماه نداشت
پیش تو در بساط ، آه نداشت
روز ، مثل رُخت سپید نبود
شب چو زلفت موی، سیاه نداشت
هیچ طفلی میان چشم حسین
مثل تو شأن و جایگاه نداشت
تو چه کردی که بین آغوشش
کَس به اندازهء تو راه نداشت؟
نیمه شب داخل خرابۀ شام
عمه مانند تو سپاه نداشت
یک چنین دختری به ویرانه
غیر دیوار تکیه گاه نداشت
تو حرم نه ، ... تو کهکشان داری
وسعتی قدِّ آسمان داری