غزل ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام

دختر خیرالبشر آورَد امشب شَبَر
تا بزند خیرِ او بر دل هر شر ، شرر

دریا دریا شعف خانه ی زهرا صدف
چشم همه در پی جلوه ی والا گهر

‌بر رخ زیبای او فاطمه لبخند زد
فخر زمین و زمان بر پسرش مفتخر

بر سر بازار دل یوسفِ جان آمده
گشته محمد بر او از همه یعقوب تر

شکل رخش مادر و بازوی او مرتضاست
آینه ی مصطفاست از کف پا تا به سر

جمع همه پنج تن گشته به یک تن، حسن
ماه چنان گَرد بر گِرد سرش رهسپر

احسنِ احسان ، کسی نیست به غیر از حسن
جود ، وجودش بوَد از کرمش معتبر

چهره حسن خو حسن بسته شود راه ، بس
محو جمالش شود دیده ی هر رهگذر

زان سبب آمد شب نیمه که مه کامل است
تا مه گردون تماماً شَودش خاک در

عشق به عبدلَه و قاسم او در جهان
چشم رئوفی شد و چشمه ی نورِ نظر