ای آن که خفته ای تو به بستر چو آفتاب
بیرون نیایی از چه ز خاور چو آفتاب

خفتی وتیره شد دل ما از غروب تو
ای نور دیده خیز ز بستر چو آفتاب

روح خد ا تویی و بود در سپهر عشق
حُسن تو جاودانه به باور چو آفتاب

روز طلوع خویش چو مه آمدی ،ولی
روز غروب رفته ای آخر چو آفتاب

با رفتن تو سوخت دل خون نگار ما
داغت به سینه ها زده آذر چو آفتاب

رفتی ولی زبان دل ما بود مدام
ماندی در آسمان سینه منور چو آفتاب