شب احیا

دل خود را زفروغ تو ضیا بخشیدم
سینه ی خویش زیاد تو جلا بخشیدم

بنده ای راکه پُراز غفلت وعصیان گشته
می شود باز بگویی که بیا بخشیدم

گفتی ای بنده که درسایه ی قرآن منی
شب احیا ست تو را حال بُکا بخشیدم

گریه کردم من و با زمزمه ی یا الله
به گلستان دل خویش صفا بخشیدم

به محمّد به محمّددل من می لرزید
 درد خودرا به همین نام دوا بخشیدم

    به حق فاطمه برسوره ی قدر و شب قدر
که زقدرش به دلم قدروبها بخشیدم

درجواب به علیٍ به علیٍ به علی
کاش گویی که گناهان تو را بخشیدم

تاکه گفتم به درخانه ی تو بالحسنٍ
مژده آمد که تو را صبرو رضا بخشیدم

به همان ذبح عظیمی که به مقتل می گفت
هرچه را داشته  در راه خدا بخشیدم

به تو گفتم به حسین ٍ به حسینٍ ،گفتی
من تو را تذکره ی کرب وبلا بخشیدم

به علی بن حسینت شب احیا تو بگو
که تو را حال مناجات ودعا بخشیدم

وسط حال شب قدر رسیدم به بقیع
دل به منظومه ای از شمس ضحی بخشیدم

کاظمینی شدم  و درحرم دوگل یاس
ازهمان باغ به دل عطر وفا بخشیدم

به رئوفی که بود مظهرتسلیم و رضا
مژده بفرست تو را من به رضا بخشیدم

به علی بن محمّد به حسن بن علی
که بگو توشه برایت به جزا بخشیدم

به حق حجت موعود تو را می خوانم
شب عفو است بگو من همه را بخشیدم

کاش از عرش «وفایی» برسد آوایی
من شمارا همه بی چون وچرا بخشیدم