نُه شب گذشت و بنده ز رویِ تو رو گرفت
بیراهه رفت و جایِ تو، با غیر خو گرفت

این نفسِ تیره بخت، که شد صاحبِ دلم
تقوا هر آنچه بود ز من، مو به مو گرفت

شیطان نشست در دلم هنگامه‌ی سحر
از من دوباره فرصت هر گفتگو گرفت

عصیان، امید و آرزویم را به باد داد
پیشِ تو هر چه داشته‌ام آبرو، گرفت

عمری است تر نگشته دو چشمانِ تارِ من
سنگینیِ گناه ز من آبِ رو گرفت

صحبت ز تشنگیِ قیامت شد و دلم
در گوشه‌ای ز اشک، وجودم وضو گرفت

العفو گفتم و نفسم تازه شد دمی
دیدم تمامِ پیکر من شستشو گرفت

بینِ دعا و ذکرِ مناجاتِ هر شبم
گفتم حسین و زندگیَم رنگ و بو گرفت

آتش گرفتم از نَفَسِ دختری که گفت
(( یک مشک از قبیله‌ی ما یک عمو گرفت ))