رمضان میرود واز من وتو دور شود

باز تا سال دگر از همه مستور شود



بر همه سخت بود روز وداع رمضان

اشک بر دیده ی هر مومن مهجور شود



نیست معلوم که تا سال دگر ما باشیم

شاید این پیکر ما رهسپر گور شود



توشه بردار از این ماه خدایی به وفور

خانه ی قبر ازین توشه پر از نور شود



رمضان می رود وچشم همه دنبالش

کاش یکبار دگر برهمه محضور شود



می رود ماه خدا، روز،و،روزی ازنو

بنده در بند گنه رفته ورنجور شود



ای خوشا آنکه زبعد رمضان بی تغییر

ماند وپیش خدا بنده ی مبرور شود



شاعر :اسماعیل تقوایی