كسي كه شُغل او گوهرشناسي ست
مُسلّـط تر به انگـشـــترشـناسي ست

به گُمـنامان كـوي عشق سوگنـد
گدا اينجا بَري از سرشناسي ست

كسي كه دل ز دستش مي رود سخت
يـقيـنـاً خـبره در دلبـــرشناسـي ست

به آيـات شـريـفِ "قُـل هـو الله"
كه توحيد عـين پيغمـبرشناسي ست

يقـيناً اوجِ پيـغمـبر شنـاسي
مـقــامِ عـاليِ حيدرشناسي ست

تـَـدبُّـر كن ، در عُمـقِ آيـه هـايش
كه قـرآن مُصحفِ كوثرشناسي ست

مسير معرفـت اندوزي اي دوست
شروعش از علي اكبرشناسي ست

كسي كه حُسنْ در او مُنجلي بـود
"عَليّ بْنِ الحُـسينِ بْن عَـلي" بــود


خُدا را مَـظهر است اين شاهـزاده
خـودِ پيـغمبر است اين شـاهزاده

"قيامت كـرده با آن قَـدّ و قـامـت"
شُـكوه محشر است اين شاهزاده

نمي گـويم فقط در خَلق و خُلقش
ز يوسف بهتر است اين شاهزاده

كــه از كُـلّ رســولانِ اُولُـوالعَـزم
بجُز جَدّش سر است اين شاهزاده

مُشخص مي شود از سُفره داريش
كه ذرّه پرور است اين شاهزاده

و در چشم حسن كه خود حسين است
حُسـين ديگر است اين شاهزاده

عمـو تكبير مي گـويد بـرايـش
ز بس جنگ آور است اين شاهزاده

چونان حيدر كه شعر از او سُروده ست
"حُســين بن عـلي" او را سُتـوده ست


فضيلت هايش آن سان بيشمارند
كه اعداد از شُـمارش ، شرمسارند

بزرگـانِ مَلَـك ، چـون پادشـاهان
به خـاك پاي او سر مي گـذارنـد

دو ابرويش دو تا تيغِ كشيده ست
كه در بُـرّندگي چون ذوالفـقارند

بپرس از دل كه چشمان سياهش
چه اسـراري درونِ خويش دارند

خُدا مي داند أهلُ البيتِ ارباب
چـقدر اسـم علي را دوست دارند

به هر سِنّ و به هر وضع و به هر حال
عـلي ها ذوب در پـروردگــارنــد

عـليِّ مُرتضي را ، در دو عـالَـم
پسـرهاي حُـسين "آيينه دارند"

به عرش دل مُقيمي جُز علي نيست
"صراط المستقيمي جُز علي نيست"


كسي مثل علي اكبر نباشد
اگر باشد جُز آب آور نباشد

بجز عبّاس در شـأنِ سِـقـايَت
كسي از شـاهزاده سر نـباشد

نشد در شأن او بنويسم از او
"كه حرف عشق در دفتر نباشد"

الهي رفت اگر فـرزند ميدان
به دنـبالش دل مادر نباشد

الهي كه غـم مرگ بـرادر
نصيب خواهري مضطر نباشد

الهي پيش چشـم باغــباني
گُلِ سُرخي چنين پرپر نباشد

پدر بالايِ بالينش به خود گفت:
دگر اين اكبر آن اكبر نباشد

جوانان از حرم وقتي رسيدند
حسين بن علي را پير ديدند