از برکت نامت غزل پرشور می گردد

هر بیت شعرم باتو بیت النور می گردد

صحرا به یمن مقدمت شد وادی اَیمَن

جایی که نور آمد سیاهی دور می گردد

 

قرآن که می خوانی نسیم از دشت می آید  

آوای شن ها نغمه ماهور می گردد

در صفحه محراب قد قامت که می بندی

مصباح رویت جلوه گاه طور می گردد

گریه مکن بانو ! زمین از غصه می خشکد  

آب اراضی قطره قطره شور می گردد

وقتی نباشی می رمد آهو از این صحرا

بعد از تو نطق قمریان هم کور می گردد

اول به پابوس قدم های تو می آیم

وقتی دلم راهی نیشابور می گردد