‍ السّلام علیک یا امام رئوف

آن وقت که تو نبودی ایران شب بود
خورشید کسوف و ماه در عقرب بود

چون جدٌِ غریبِ خود راهی شده ای
این سوی که پژمردگیِ مذهب بود

هر چند که بی پناه و بی کس بودی
جانِ تو برای باغِ دین در تب بود

از چشمِ تو سیلِ اشک و خون جاری بود
در سینه غمِ فراق لب در لب بود

ای کاش چو آن جدٌِ غریبت حسین
همراهِ تو هم معصومه ی زینب بود!

هستی محرابی