یا رضا وقتی تو را معبود می‌دانیم ما

مرقدت `را کعبۀ مقصود می‌دانیم ما”

اشک راه دیدنت را بسته اما در حرم

بخت را در چشم اشک آلود می‌دانیم ما

 

بغض کردن، گریه کردن، گم شدن در صحن‌ها

`این زیان‌ها را سراسر سود می‌دانیم ما”

غیر ایام زیارت که کنارت بوده‌ایم

`هر چه آید در نظر نابود می‌دانیم ما”

زود رفتن تا حرم را دیر می‌دانیم ما

دیر رفتن از حرم را زود می‌دانیم ما

بین این جمعیت زائر که دور قبر توست

`هر که فانی می شود موجود می‌دانیم ما”

رو به سوی کعبه‌ایم و دل به سوی مشهدیم

یا رضا! تنها تو را معبود می‌دانیم ما