مدح امام حسین (ع) و گریز به قتلگاه


صد مرده زنده میشود از یک نگاهتان
تعریف و مدحتان نشود با غزل بیان

ترکیب و مثنوی و مخمس و یا غزال
از شرح یک کرامتتان هست ناتوان

باید برای درک جلال و مقامتان
نازل کند خدا دو سه دیوان ز آسمان

اشکی که ریختم زغمت شد طلای ناب
رونق گرفت با غمتان زندگی مان

شد تربت مزار تو در کل عالمین
درمان درد و سرمه ی چشمان حوریان

ما روی تو ندیده حسین عاشقت شدیم
دیوانه گشته ایم ،ز این عشق جاودان

زانو بغل گرفته کسی که به حسرت است
گریان نشسته خیره به عکس ضریحتان

در فکر اینکه پای پیاده مسافر است
این اربعین کنار همه زائرانتان

**********************
آماده ی غمت شده ایم ، شاه میرسد
آوای شور محتشمِ تو به گوش جان

*«جن و ملک بر آدمیان گریه میکنند»*
ذاکر شده ست روح الامین هم در این میان

محشر به پا نموده و میخواند اینچنین
*«از آب هم مضایقه کردند کوفیان»*

دل علقمه ست ، مقصدم اما به قتلگاه
عفوّم کن ای امیر زمین ، صاحب الزمان

افتاد عزیز فاطمه از صدر زین زمین
اما به راحتی نه ، به اجبار چند سنان

هرکس رسید دور و برش بی هوا زدش
با سنگ تیز و تیر و به سر نیزه بی امان

*«آه از دمی که لشکر اعدا نکرد شرم»*
آتش زدند با دل پر ، خیمه هایشان

کندند و بردن از بدنش هر چه بود ولی
شب بود و جسم بی سر و خاتم ، و ساربان.....

“زائر” به لطف مادرتان دم زد و نوشت
رونق گرفت زندگی اش شد غلامتان

رامین برومند (زائر)


**محتشم کاشانی