مي رسـد رزق مُـحـبّانِ اباعبـدالله
از سر سفره ي احسانِ اباعبدالله
نكند تا به ابد پيش كسي دست دراز
آن كه شد دست به دامانِ اباعبدالله
جاي دارد كه مِنا هم بشود قُربانش
هر كسي گفت به قربانِ اباعبدالله
روزِ محشر نشود مضطرب و سرگردان
هر دلي بود پريشانِ اباعبدالله
بيخود از خود شده هركس ز نوايي من هم
مستم از ذكرِ(حسن جانِ)اباعبدالله
ادّعـا كردن ما جاي خجالت دارد...
گـر وَهَب هست مُسلـمانِ اباعبدالله
از رُبابش بنويسيد كه او را دق داد
روضـه هاي لب عطشانِ اباعبدالله
بوسه اي زير گلوي ثمرش كاشت و گفت:
پـسـرم جان تو و جانِ اباعبـدالله
گرچه تكليف ز شش ماهه ي او ساقط بود
گفت: لبّـيك، به فـرمانِ اباعبدالله
گفت صبراً لكَ يا عشق،خدا وقتي ديد
ذبح شـد غنچه ي خندانِ ابا عبدالله
تاب آورد ولي آخر سر در گودال
گشت صدْچاك، گريبانِ اباعبدالله