یک غزل معروف و قدیمی
امیـدکرم
کرده ام نذرکه عمری زغمت گریه کنم
آه ازدل بکشم وزالمت گریه کنم
گردل سوخته ای لطف به من کرده خدا
بهرآن است که سوزم زغمت گریه کنم
گاه درماتم توبرسروبرسینه زنم
گاه بنشینم وزیر علمت گریه کنم
منم آن سائل درمانده که با دست تهی
دردل شب به امید کرمت گریه کنم
به غبار حرم کرب وبلایت سوگند
دوست دارم که شبی درحرمت گریه کنم
کاش آیی دم مردن به سربالینم
تا نهم صورت خود برقدمت گریه کنم
همه شب گفت «وفایی» سرسجّاده ی اشک
کی شود درحرم محترمت گریه کنم
حاج سید هاشم وفایی
- پنج شنبه
- 15
- شهریور
- 1397
- ساعت
- 14:10
- نوشته شده توسط
- سجاد
- شاعر:
-
استاد سید هاشم وفایی
ارسال دیدگاه