گل بابا علی

گل بابا علی یوسف لیلا علی  بر سر نعش تو افتاده ام از پا علی

یل رعنا علی 
نوگل زهرا علی   بر سر نعش تو
افتاده ام از پا علی

رخ زیبا علی 
شاخة طوبا علی   بر سر نعش تو
افتاده ام از پا علی

قد و بالا علی  
ماه دلآرا علی     بر سر نعش تو
افتاده ام از پا علی

پیش چشمـان پدر لالـة پرپر شده ای

مثـل گل هـای بهـاریِ معطـر شده ای

پاره پاره بدن از نیزه و خنجـر شده ای

بس که سر نیزه تنت خورده مکسـّر شده ای

ای واویلا ، علـیِّ اکبرم          ای واویلا ، شکسته کمرم

ای واویلا ، چه آمد به سرم        ای واویلا ، ببیـن چشم ترم

ای واویلا ، عزیز حیدرم          ای واویلا ، جـوان پرپرم

(سخت است که پیش چشم بابا

غلتیـده به خـون جـوان بمیرد)

(بهر پـدرش عصـای پیـریست

حیف است که پیش از آن بمیرد)

گل بابا علی یوسف لیلا علی  بر سر نعش تو افتاده ام از پا علی

وانـمـا روی پــدر دیـدة بینـایـت را

تا ببینـی غـمُ در چـهــرة بابایـت را

کن نثـارم پـسـرم خنـدة زیبایـت را

من بنازم به خـدا این دلِ شیدایـت را

ای واویلا ، علـیِّ اکبرم          ای واویلا ، شکسته کمرم

ای واویلا ، چه آمد به سرم        ای واویلا ، ببیـن چشم ترم

ای واویلا ، عزیز حیدرم          ای واویلا ، جـوان پرپرم

سخت است که نور دیده ات را

صدپـاره بـدن ، تشـنـه ببینی

بر پـیـکـر ایـن مــاه دلــآرا

سر نیـزه و سـر دشـنـه ببینی

گل بابا علی یوسف لیلا علی  بر سر نعش تو افتاده ام از پا علی

665

گل بابا علی یوسف لیلا علی  بر سر نعش تو افتاده ام از پا علی

یل رعنا علی 
نوگل زهرا علی   بر سر نعش تو
افتاده ام از پا علی

رخ زیبا علی 
شاخة طوبا علی   بر سر نعش تو
افتاده ام از پا علی

قد و بالا علی  
ماه دلآرا علی     بر سر نعش تو
افتاده ام از پا علی

سخت باشدکه پدر بر سر نعش پسرش

خون بگرید بکند خاک مصیبت به سرش

آن چه را بوده به بـاور گذرد در نظرش

چون تبر ، داغ پسـر نیمه نماید کمرش

ای واویلا ، علـیِّ اکبرم          ای واویلا ، شکسته کمرم

ای واویلا ، چه آمد به سرم        ای واویلا ، ببیـن چشم ترم

ای واویلا ، عزیز حیدرم          ای واویلا ، جـوان پرپرم

سخت است که نعش پسرت را

بر دوش به سـوی خیـمـه آری

سخت تر شود آن لحظه که او را

در پیـش حـرم زمیـن گـذاری

گل بابا علی یوسف لیلا علی  بر سر نعش تو افتاده ام از پا علی

سـروری شعـر عزایت دل ما را خسته

هرکه بر نعش پسر با دل خون بنشسته

با دو دستـان خـودش دیدة او را بسته

داند احوال حسین را که چرا بشکسته

ای واویلا ، علـیِّ اکبرم          ای واویلا ، شکسته کمرم

ای واویلا ، چه آمد به سرم        ای واویلا ، ببیـن چشم ترم

ای واویلا ، عزیز حیدرم          ای واویلا ، جـوان پرپرم

سخت است ولی چه می توان کرد

این کشته که بشکسته جبین است

ایـن نوگـل گـردیـده  مشبـک

قربانـیِ مـن در ره دیـن است

گل بابا علی یوسف لیلا علی  بر سر نعش تو افتاده ام از پا علی