سیدالشهدا(ع) در روز عاشورا خیمه ای را برای نگهداری پیکر پاک شهدا اختصاص داده بود و هر کدام از اصحاب و خانواده اش که به شهادت می رسیدند،به دستور حضرت به آن خیمه منتقل می شدند.
هر شهیدی را می آوردند می فرمود:
[قتله مثل قتلة النبیین و آل نبیین_شهیدی همچون شهدای پیامبران پیشین و خاندانشان است].
همه ی جنازه ها به چادری منتقل شد،جز پیکر برادرش اباالفضل العباس(ع) که حضرت او را در نزدیکی شطّ فرات_همان جایی که بر روی زمین افتاده بود_تنها گذاشت.
وقتی که عمربن سعد،خاندان رسالت را به طرف کوفه حرکت داد،شهدا را بر روی خاک و زیر آفتاب رها کردند و رفتند.در میان آنها،سرور جوانان بهشت در وضعیتی رها شده بود که دل سنگ هم با دیدن آن آب می شد.با این وجود نور الهی از آن پیکرها به آسمان می رفت و بوی عطر از آنها به اطراف منتشر می شد.
?مقتل مقرم،ص۳۸۳
?تاریخ طبری،ج۶،ص۲۵۶
?کامل ابن اثیر،ج۴،ص۳۰
?بحارالانوار،ج۱۰،ص۲۱۱
?کتاب قمر بنی هاشم،ص۱۱۵