حرّ ضربه ای به اسبش زد و به سوی امام حسین(ع)تاخت.حرّ برای دیدن امام نیزه اش را سر و ته کرد،سپرش را برعکس به دست گرفت و از شرم این که باعث این پیشامدها برای خاندان پیامبر شده و آنها را به این مکانِ بدون آب و علف کشانده بود، سرش را پایین انداخته بود،بدون اینکه سرش را بالا کند با صدای بلند گفت:
[اَللّهمّ إلیک أنیب فتُب علیّ فقد ارعبت قلوب اولیائک و اولاد نبیک یا أباعبداللّه إنّی تائب فهل لی من توبة_خدایا!به سوی تو توبه می کنم،توبه مرا بپذیر،من اولیای تو و فرزندان پیامبرت را ترساندم، یااباعبدالله !من توبه می کنم!آیا راهی برای توبه و بازگشت من وجود دارد؟].
امام حسین(ع)فرمود:
"آری،خدا توبه تو را می پذیرد".
سخن امام حرّ را خوشحال کرد.حرّ مطمئن شد که با این توبه به زندگی ابدی و نعمت های همیشگی رسیده است و مقصود سخن هاتفی که هنگام خروج از کوفه به او گفته بود دریافت.
حرّ به امام حسین(ع)ماجرا را چنین توضیح داد:
"وقتی من از کوفه خارج شدم و به قصد مقابله با تو حرکت کردم یک ندایی شنیدم. هاتفی به من گفت:ای حرّ!مژده بهشت به تو می دهم.گفتم:وای بر حرّ،مژده بهشت به او داده می شود در حالی که به جنگ فرزند دختر رسول خدا می رود".
امام حسین(ع) به او فرمود:
"عاقبت به خیر شدی و به پاداش خوبی دست یافتی".
غلام ترکی نیز با حرّ بود.
مقتل مقرم،ص۲۹۰
تاریخ طبری،ج۶،ص۲۴۴
البدایه والنهایه،ج۷،ص۶۳
انساب الاشراف بلاذری،ج۱،ص۴۲
لهوف،ص۵۸
امالی صدوق،ص۹۷_۹۳،مجلس۳۰
روضة الواعظین،ص۱۵۹
مثیرالاحزان،ابن نما،ص۳۱
مقتل خوارزمی،ج۲،ص۹
- پنج شنبه
- 5
- مهر
- 1397
- ساعت
- 17:40
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه