#نذر_اسارت_ام_المصائب_حضرت
#زینب_کبری_س
#نو_سروده

آن آهِ تو که شعله کشاند است جهان را
هر نقطه ی عالم ببرَد سوزِ خزان را

از داغِ شقایق همه ی بال و پرت سوخت
خاموش نکرد اشک غمت آتشِ جان را

سرها همه بر نیزه و گلبانگِ تلاوت
هنگامه ی ظهر است عطش کرده اذان را

بر قله ی این صبر چه زیبا تو نشستی
باید که به مقصد بَری این بارِ گران را

با خطبه ی قراء، تو در کوفه به پا کن
کوبنده ترین زلزله ی کون و مکان را

بر دیده ی کوفی بنَشان اشکِ ندامت
تا محو کنی سیطره ی ظلمِ زمان را

حقا که تو پرورده ی دامانِ بتولی
انگار به شمشیرِ علی بسته زبان را

داری تو به دوشت علَم حضرتِ سقا
آنکه به لبش داشته نهری ز جنان را

هر صوتِ قدمهای تو آهنگِ قیام است
تا اوجِ صفا می برد این کاروان را؟

هرگز نکنی در برِ بیگانه سرَت خَم
چون هضم کند سینه ی تو زخمِ زبان را

خاکسترِ آن خیمه ی آتش زده دانَد
حالِ دل آغشته به حزن و نگران را

از عمد تو را داده عبور از یمِ خون تا
صد پاره ببینی تنِ گلهای جوان را!

در چشم تو شد کرببلا، جلوه ی زیبا
زیرا ز خدا داری تو این صبر و امان را!
#هستی_محرابی