علی بن طعان محاربی،آخرین نفر از لشکر حرّ بود که رسید.تشنگی به شدت او را آزرده بود.امام حسین(ع) به او فرمود: "راویه را بنشان".((راویه)) در زبان اهل حجاز به معنای شتر است،اما در زبان مردم عراق معنای دیگری داشت.بنابراین او مقصود حضرت را درنیافت.

حضرت متوجه شد و فرمود:"شتر را بنشان"وقتی خواست آب بنوشد،آب از مشک ریخت.حضرت فرمود:"مشک را برگردان".

از شدت تشنگی دست و پای خویش را گم کرده بود و نمی دانست چه کند.حضرت خودش برخاست و مشک را برگرداند تا آن شخص توانست به اندازه کافی آب بنوشد و سیراب شود.

این لطف و ترحّم امام در آن بیابان خشک و بی آب و علف بر آن جمع بود.شرایطی که حتی یک جرعه آب ارزش حیاتی و بالایی دارد و حضرت به رغم آن که می دانست چندی بعد خودشان به آن آب نیاز پیدا خواهند کرد و همین لشکر،اصحاب و خانواده اش را به شهادت خواهند رساند اما لشکر و اسب هایشان را سیراب نمود، زیرا عنصر نبوی و کرم علوی ای که در وجود او بود حضرت را از ترک چنین کرامتی باز می داشت.

مقتل مقرم،ص۲۲۱