خواب سرنوشت ساز

قرن چهارم پنجم ق. براى بغداد دوران طلايى به حساب مى آيد. زيرا در آن موقع از نظر علم و ادب، بغداد به اوج شهرت و عظمت خود رسيده بود و وجود ستارگان درخشان آسمان پرفروغ علم و معرفت، تشنگان فضيلت را به ضيافت كوثر دعوت مى كرد. از جمله آنان دانشمندان فرزانه و فقيه يگانه محمد بن محمد بن نعمان مشهور به شيخ مفيد بود كه در آن ديار حوزه درسى برپا كرد و به پرورش استعداد پرداخت و روز به روز بر رونق آن افزوده مى شد.

روزى همچون گذشته شيخ بزرگوار و عصاره تقوا، به منظور تدريس قدم بر (مسجد براثا) گذاشت و درس را شروع كرد. چند لحظه اى از شروع درس نگذشته بود كه ناگهان نفسهاى گرم استاد در پشت قفس برخاست...: سلام عليكم، بفرمائيد!

طلبه‌ها به پشت سر برگشتند و در مقابل ديدگان زده خود بانوى محترمى را ديدند كه دست دو فرزند كوچك را گرفته بود. بانوى پاكدامن در كمال متانت رو به شيخ كرد و گفت: اى شيخ! اينان دو فرزند (سيد مرتضى) و (سيد رضى) هستند، به خدمت شما آورده‌ام تا فقه به آنان بياموزى.

با شنيدن اين كلام شيخ شروع

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌به گريستن كرد و...

حاضران در وادى حيرت پى علت مى گشتند تا اينكه كلمه (شگفتا) ى استاد آنها را متوجه خود ساخت. شيخ با چشمانى اشك آلود گفت: (حالا حقيقت برايم آفتابى شد و رؤ ياى شگفتم تعبير گرديد. )

و بعد در دوران حيرت پى بحث به استراحت پرداخته بودم خواب ديدم در همين مسجد نشسته‌ام و مشغول تدريس هستم. در خواب بى بى دو عالم، فاطمه زهرا عليه السلام را ديدم كه دست دو فرزندش امام حسن و امام حسين عليه السلام را گرفته بود و رو به من فرمودند: اى شيخ! دو فرزندم حسن و حسين را پيش آوردم تا فقه فقه شان بياموزى.

هنوز حلاوت حضورشان رامى چشيدم كه از عالم خواب بيدار شدم و در درياى تفكر فرو رفتم خدايا! من كجا و استادى دو امام معصوم كجا؟! با اين افكار به مسجد آمدم تا اينكه اين سلاله زهراى اطهر عليه السلام با دو غنچه از گلستان محمدى از در مسجد وارد شدند و من به تعبير رؤ ياى خود رسيدم.

منبع

گلشن ابرار صفحات ٥٥-٥٦