سيد رضى همه خلفاى بنى عباس را غاصب مى دانست
و از آنها متنفر بود، بخصوص از (القادربالله). او كه مردى خود خواه و جاه طلب و متعصب و پركينه و عقده اى بود و در پى بهانه اى مى گشت تا ابهت و شخصيت اجتماعى و وجهه علمى و روحانى سيد رضى را از بين ببرد. از طرفى ديگر سيد رضى در همان زمان تنفر و انزجار خود را طى اشعارى آشكار ساخت كه همچون رعد در همه جا پيچيد و غوغايى به پا كرد...
(من لباس ذلت در ديار دشمنان بپوشم، حال آنكه در مصر علوى (شيعى) حكومت كند!
هنگامى كه اشعار آتشين سيد رضى به گوش خليفه رسيد سخت برآشفت. و بر مجلسى برپا كرد تا سيد دلتنگى و نفرت خود را از حكومت بنى عباس و بغداد (مركز خلافت عباسيان) دل آزرده كند در مصر - سرزمين علويان - به سر مى برد.
سيد رضى با تمام شهامت و شجاعت دعوت خليفه را رد كرد و در مجلس وى حاضر نشد. از اين رو خليفه غضبناك شد. سيد رضى را از تمام مسئوليتهاى مهم اجتماعى بركنار كرد.
در مجلس خليفه صورت جلسه اى هم تدارك ديده بودند كه مى خواستند از آن بر ضد حكومت علويان مصر كنند. وقتى صورت جلسه را براى امضا پيش سيد
رضى
آوردند از امضاى آن امتناع ورزيد.
منبع
گلشن ابرار جلد ١ صفحه٦٠
- پنج شنبه
- 26
- مهر
- 1397
- ساعت
- 11:37
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه