ای زمین غم من کو حسینم
من پس ازاودگر بی نورعینم
زینبم من که برغم مبتلایم
درهمین جا حسینم زدصدایم
واویلا واویلا
آه و واویلا(2)
دیده ام برزمین خونین تنش را
با خودآورده ام پیراهنش را
درهمین جامن قامت خمیده
بوسه دادم به رگهای بریده
واویلا واویلا
آه و واویلا(2)
درهمین جا دلم پُر دردوغم شد
دست عباس من از تن قلم شد
دیده ام من گلان چیده چیده
دیده ام برزمین دست بریده
واویلا واویلا
آه و واویلا(2)
مثل مادر تنم دارد نشانه
زد عدو بس که برمن تازیانه
گرچه ازتازیانه ها کبودم
سوزد ازآتش غم ها وجودم
واویلا واویلا
آه و واویلا(2)
کردم از غنچه هاگر دلنوازی
آمدم ازسفر با سرفرازی
گشته جان ودل من غرق ناله
سوزم ازماتم وداغ سه ساله
واویلا واویلا
آه و واویلا(2)
- پنج شنبه
- 3
- آبان
- 1397
- ساعت
- 10:31
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
استاد سید هاشم وفایی
ارسال دیدگاه