ميثم از نزديكان و ياران امير مؤمنان عليه السلام بود. او گاهى مناجاتهاى امام على عليه السلام را در نخلستانهاى كوفه از نزديك مشاهده كرده است. ميثم در اين باره مى گويد:

«شبى همراه امام على عليه السلام از كوفه بيرون آمديم، ابتدا امام على عليه السلام در مسجد جعفى چهار ركعت نماز خواند و با اين جملات به درگاه خدا به راز و نياز پرداخت: معبودا! چگونه تو را بخوانم با آنكه نافرمانيت كرده‌ام و چگونه نخوانمت با اينكه تو را مى شناسم و مهرت در دلم استوار است. دستى به سويت دراز كردم كه پر از گناه است. چشمى كه پر از اميد و... دعايش كه تمام شد، سر به سجده گذاشت و ۱۰۰ مرتبه «العفو» گفت و از مسجد بيرون آمد. من او را همراهى كردم. مقدارى راه پيموديم، حضرت خطى روى زمين كشيد و فرمود:

مبادا از اين خط عبور كنى و رفت. من كه ترسيدم دشمنان و معاندان، صدمه اى به امام بزنند. به دنبالش رفتم، ديدم سر را تا كمر، درون چاهى كرده و مناجاتمى كند. حضور مرا حسّ كرد و فرمود: كيستى؟ گفتم: ميثم. فرمود: مگر دستور ندادم، از خط بيرون نيايى؟ گفتم: بله، امّا دلم آرام نمى گرفت و بر جان شما ترسيدم. فرمود: از حرفهايم چيزى شنيدى؟! گفتم: نه. آنگاه شعرى برايم سرود:

وَ في الصّدر لبانات إذا ضاق لها صدري

نَكتُّ الأرض بالكفّ و أبديتُ لَها سرّي

فمهما تنبت الأرض فذاك النَّبتُ من بذري 

«در سينه‌ام اسرارى است كه چون سينه تنگ شود، زمين را با دست حفر مى كنم. راز خويش را بدان مى گويم. وقتى از زمين گياهى مى رويد، آن گياه حاصل بذرهاى من است. »

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌منابع

ره توشه عتبات به نقل از ترجمه نفس المهموم، ص ٥٥

منتهى الآمال، ج ١ ص ٤٠٢

مرقد میثم تمار، در نزدیکی مسجد کوفه قرار دارد

كوفه پايتخت دوران خلافت امام علي(عليه السلام) در هشت كيلومتري شرق نجف اشرف بركرانه رود فرات قرار دارد