نخستين كس از طايفه عبدالقيس كه اسلام آورد، شخصى به نام عمرو بود. او كه به دستور رييس قبيله «منذربن عائذ» خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد، تا از ميزان علم آن حضرت آگاهى يابد، پس از شرفيابى به خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله، مسلمان شد و در برگشت، ماجرا را براى «منذر» بيان كرد. او نيز مسلمان شد و پس از چندى منذر خود به محضر پيامبر صلى الله عليه و آله آمد. آن حضرت به او فرمود: 

«اى اشجّ! (نام ديگر منذر) دو صفت در تو هست كه خداوند آن دو را دوست دارد: حيا و حلم. » اين طايفه عموماً در كوفه زندگى مى كردند. صعصعه نيز اهل كوفه بود و در يكى از محله هاى اطراف آن، روزگار مى گذراند. 

خاندان صعصعة  

مطالعه حالات چهار فرزندِ صوحان (زيد، عبداللَّه، سيحان و صعصعه)، فضايى آكنده از عشق على عليه السلام در اين خاندان را به تصوير مى كشد. تنها در جنگ جمل، سه برادر 

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌صعصعه، زيد، سيحان) حضور داشتند و سيحان پرچم دار بود. وقتى او به شهادت رسيد، زيد پرچم را به دست گرفت و چون شهيد شد، صعصعه پرچم را برافراشته نگاه داشت. فصاحت و بلاغت، خصوصيت دوم اين خاندان بود. دانشمندان تاريخ، عنوان «خطبا» را از ويژگى هاى اين خانواده دانسته اند. 

جالب آنكه «عبدالملك بن مروان» كه با على عليه السلام و اصحابش خصومت داشته، در باره صعصعه مى گفت: «إِنَّهُ أَحْضَرُ النَّاسِ جَواباً»؛ «او حاضر جواب ترين مردم بود. »  او قبل از آغاز نبرد نهروان، سفير على عليه السلام بود و حضرت براى سخن گفتن با كوردلان خوارج، صعصعه را به سوى ايشان فرستاد. 

شجاعت 

مقاومت وى در برابر انحراف هاى بعضى از مدّعيان خلافت؛ از جمله معاويه، حضور در سه جنگ بزرگ (جمل، صفين و نهروان) كه گاه سمت فرماندهى را بر عهده داشت، گوياى 

شجاعت او است.

منابع

ره توشه عتبات عالیات 

 به نقل از 

 سمعانى، الانساب، دارالجنان، ١٤٠٦ه. ق، ج ٤، صص ١٣٥ و ١٣٨