ملّا احمد مقدّس اردبيلى در قرن دهم هجرى در اردبيل ديده به جهان گشود. پس از گذراندن دوران كودكى، براى كسب علوم و معارف اسلامى به نجف اشرف هجرت كرد. وى در آنجا فقه و علوم نقلى را از محضر سيدعلى صائغ و فلسفه را از جمال الدين محمود فراگرفت.
مقدس اردبيلى به قدرى متقى و پرهيزكار بود كه به «مقدس» ملقب گشت. علامه مجلسى درباره او مى گويد: «محقق اردبيلى در قداست نفس و تقوا و زهد و فضل، به مقام نهايى رسيد و در ميان عالمان متقدم و متأخر شخصيت بزرگى چون او را سراغ ندارم...
كتب او داراى بالاترين مراتب دقت نظر و تحقيق است. »
شاه عباس صفوى بسيار به او علاقمند بود و از او دعوت كرد به اصفهان برود، ولى او نپذيرفت و در نجف ماندگار شد و به سروسامان دادن حوزه علميه نجف پرداخت.
سيد حسن صدر در باره نقش مقدس اردبيلى در باره احياى دوباره حوزه نجف مى نويسد:
«در زمان مقدس اردبيلى، دوباره كوچ علمى به نجف آغاز شد. حوزه تقويت يافت و مردم از اطراف و ديگر شهرها و بلاد، به آنجا روى آوردند و آن شهر به صورت بزرگترين مركز علمى درآمد. »
از عادات مقدس اردبيلى اين بود كه به هيچ عنوان از هيچ كس تملّق و چاپلوسى نمى كرد. در سالى از سال‌ها شخصى از اصفهان به نجف آمد و از مقدس اردبيلى خواهش كرد كه واسطه شود تا شاه از تقصير او بگذرد، مقدس اردبيلى براى شاه نوشت:
«بانى ملك عاريت، عباس! بدان كه اگر چه اين مرد اوّل ظالم بود، اكنون مظلوم مى نمايد؛ چنانكه از تقصير او بگذرى شايد حق تعالى از پاره اى تقصيرات تو بگذرد بنده شاه ولايت، احمد اردبيلى. »
همانطوركه از متن نامه مشخّص است، او حتى يك كلمه از شاه تمجيد نكرده است.
وى در سال ۹۹۳ ه. ق. در نجف اشرف ديده از جهان فروبست. او را در اتاقى كه در ايوان طلا، جنب گلدسته جنوبى واقع شده، دفن نمودند.
منابع?
ره توشه کربلا صفحه۹۷
[گلشن ابرار، ج ۱، صص ۱۸۳- ۱۷۹
- جمعه
- 4
- آبان
- 1397
- ساعت
- 15:29
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه