زين العابدين سلماسى نقل مى كند كه روزى نشسته بوديم در درس سيد بحرالعلوم در نجف اشرف، عالم محقق ميرزاى قمى، كه در آن سال از ايران براى زيارت ائمه عليهم السلام و انجام فريضه حج آمده بود وارد شد. شاگردان بحرالعلوم متفرق شده بودند. كسانى كه در مجلس بودند و من با سه نفر از ياران نزديك او كه در مرتبه و درجه اعلاى تقوا و پرهيزكارى و اجتهاد بودند مانديم، ميرزاى قمى خطاب به بحرالعلوم گفت: شما فايز شديد و دريافت نموديد مرتبه ولادت روحانى و جسمانى و قرب مكان ظاهرى و باطنى را. پس چيزى براى ما نيز تصديق كنيد از آن نعمت هاى غير متناهى كه به دست آورده ايد. 

سيد، بدون تامل فرمود: من شب گذشته يا دو شب قبل (ترديد از رواى است) به مسجد كوفه رفته بودم براى اداى نافله شب، با 

قصد اينكه اول صبح به نجف اشرف برگردم، و مباحثه و درس و بحث تعطيل نشود، و چون از مسجد بيرون آمدم، شوق مسجد سهله در كوفه در دلم افتاد و از ترس اينكه در نجف به درس نمى رسم، فكر و خيالم را  

آن منصرف كردم ولى شوقم پيوسته زياد مى شد و قلب ميل مى كرد، در حالى كه مردد بودم ناگاه بادى وزيد و غبارى برخاست و مرا به آن طرف حركت داد اندكى نگذشت كه مرا، در مسجد سهله بر زمين گذاشت، داخل مسجد شدم ديدم كه از زوار و رفت و آمد خالى است و كسى را نيافتم جز شخص جليل و بزرگوارى كه مشغول مناجات با قاضى الحاجات بود او با كلماتى كه قلب را دگرگون و چشم را گريان مى نمود، مناجات مى كرد. 

حالم متغير و دلم از جا كنده شد و زانوهايم لرزيد و از شنيدن آن كلمات و دعاهايى كه هرگز به گوشم نخورده بود و چشمم در جايى نديده بود اشكم جارى شد. دانستم كه مناجات كننده خود، آن كلمات را انشاء مى كند، نه آنكه از محفوظات خود مى خواند. در جاى خود ايستادم و گوش به آن كلمات فرادادم و از آنها لذت مى بردم تا اينكه از مناجات فارغ شد، پس ملتفت من شد و به زبان فارسى فرمود: مهدى بيا، پس چند قدمى پيش رفتم و ايستادم آنگه امر فرمود كه پيش روم، اندكى جلو رفتم و توقف كردم، باز امر فرمود به پيش بروم و فرمود: ادب در فرمانبرى است، پيش رفتم 

‌‌‌‌‌‌‌‌‌ تا به آنجا كه دست آن جناب به من و دست من به او رسيد و سخنانى گفت. شيخ سلماسى گويد: چون كلام به اينجا رسيد يك دفعه دست از سخن كشيد.

منبع

ديدار با ابرار صفحات ٦٧-٦٨-٦٩