زين العابدين سلماسى نقل كرده، چون بيمارى سيد بحرالعلوم سخت شد، به ما كه دور او را گرفته بوديم گفت: من دوست داشتم شيخ جليل شيخ حسين نجف كه در اثر كثرت زهد و عبادت ضرب المثل است بر من نماز بخواند ولى بر من نماز نمى خواند مگر جناب 

عالم ربانى ميرزا مهدى شهرستانى (او از معاصران و دوستان بحرالعلوم بود و در سال 1216ه ق وفات يافت) ما از اين خبر سيد تعجب كرديم، چون ميرزاى ذكر شده در اين هنگام در كربلا بود، و بعد چندان طولى نكشيد كه بحرالعلوم از دنيا رفت و ما به انجام مقدمات كفن و دفن او پرداختيم، و هنوز از ميرزا مهدى شهرستانى خبرى نبود و من در فكر بودم، براى اينكه من در مدت دوستى با بحرالعلوم از او خبر نادرست و دروغ نشنيده بودم. من در اين باره سرگردان بودم تا او را غسل داديم و كفن كرديم و به صحن شريف مرتضوى (عليه السلام) براى نماز و طواف دور حرم مطهر آورديم. گروهى از بزرگان علماء و فقهاء مثل شيخ جعفر كاشف الغطاء و شيخ حسين نجف همراه ما بودند. و وقت نماز بر او رسيده بود و دل من از آنچه شنيده بودم تنگ شد كه يكبار از طرف درب شرقى صحن جمعيت به دو سو رفتند و راه باز شد، ديدم سيد بزرگوار سيد مهدى شهرستانى است و با لباس سفر وارد صحن شد هنوز خسته بود چون به جنازه رسيد علما او را كه جامع الشرايط بود پيش بردند و به امامت او بر پيكر سيد نماز خوانديم و دلم شاد شد. و خدا را شكر كردم كه شك ما را برطرف كرد. 

سيد مهدى شهرستانى جريان آمدن خود به نجف اشرف را چنين بازگو كرده كه: نماز ظهر را در مسجد خويش در كربلا خوانده و به خانه برگشتم. نامه اى 

‌‌‌‌‌از نجف دريافت كرديم كه از سيد بحرالعلوم نااميد شده اند، من به خانه رفتم و بى درنگ سوار بر مركب شدم و يكسره آمدم و به هنگام ورود مواجه با حمل جنازه بحرالعلوم شدم. 

منبع

ديدار با ابرار صفحات٧١-٧٢