ابو علی محمد بن اسماعیل حائری (1159-1215 یا 1216ق) در کتاب منتهی المقال فی احوال الرجال17، که از کتب مهم رجال است، آورده 

. ذکر این نکته را نیز لازم می دانم که این کلمات در زمان حیات سیّد بحر العلوم نوشته شده است. 

ابو علی، سیّد را با این عبارات می ستاید:

الامام الذی لم تسمح بمثله الایام و الهمام الذی عقمت عن انتاج شکله الاعوام سید العلماء الاعلام و مولی فضلاء الاسلام علامة دهره و زمانه وحید عصره و اوانه؛ پیشوایی که روزگاران، چون او نیاورده بزرگواری که همچو او پدید نخواهد آمد؛ سید علمای اعلام و سرور فضلای اسلام، علامة روزگار و زمانة خود و یگانه عصر و دورة خویش.

در بارة تسلط او بر علوم متعدد می فرماید:

«ان تکلم فی المعقول قلت هذا الشیخ الرئیس فمن بقراط و افلاطون و ارسطاطالیس؟ و ان باحث فی المنقول قلت هذا العلامة المحقق لفنون الفروع و الاصول و ما رأیته یناظر فی الکلام الا قلت هذا و الله علم الهدی و اذا فسر الکتاب المجید و اصغیت اله ذهلتَ و خلتَ؟ کانه الذی انزله الله علیه ؛ اگر در علوم عقلی سخن گوید، گویی: این، شیخ الرئیس است و بقراط و افلاطون و اسطاطالیس که هستند؟ و اگر در علوم نقلی به بحث بپردازد، گویی: او، علامه محقق حلّی است که در فروع و اصول محقق است و اگر در مناظره های کلامی و اعتقادی بینی اش، گویی به خدا سوگند؟ او، سید مرتضی است و هنگامی که قرآن مجید را تفسیر می کند و به آن، گوش فرا می دهی، گمان خواهی کرد که او همان کسی است که قرآن، بر او نازل شده است».