امام علی ع

بابا چرا ما را تو تنها وانهادي

ما را ميان اهل كوفه جا نهادي

 رفتي و لبخند عدو شد آشكارا

آنكس كه فرمودي كنيم با او مدارا

 رفتي و بعد از داغ سنگينت پدر جان

مانده بجا محراب رنگينت پدر جان

 رفتي وقلب دخترت بي تاب گشته

چون شمع سوزاني حسينت آب گشته

 رفتي و احوال پرستارت خراب است

بهر حسن بعد تو غربت بي حساب است

 منكه پرستار سر بشكسته هستم

مرهم گذار قلبهاي خسته هستم

 منكه شكاف پهلوي مادر ببينم

ديدم شكاف فرق تو از پا نشستم

 هر بار مي‏بستم سرت را مخفيانه

تا صبح از دل مي‏كشيد آتش زبانه

 واللّه اين دل طاقت اين غم ندارد

زخمي كه من ديدم دگر مرهم ندارد

 منكه ز عمق زخم تو آگاه باشم

من آشناتر از هزاران چاه باشم

 اكنون كه گردد يار قلب خسته من؟

مرهم كه بگذارد دل بشكسته من؟

 من اشك همچون ابر خواهم شد به عالم

من قهرمان صبر خواهم شد به عالم