ای کوفۀ رنج دیده از طوفان‌ها
اندوه تو شعله می‌کشد در جان‌ها
گویی که هنوز اُنس دارند به هم
چاه و علی و غروب نخلستان‌ها
رازی که علی به چاه‌ها گفت و گریست
در حوصلۀ کجا و در طاقت کیست
تنها نه از او دست زمین کوتاه است
یارای تحمل آسمان را هم نیست
امشب ز غم خویش فراموش کنید
خون‌گریۀ بی‌صدا و خاموش کنید
هم‌صحبت نخل‌های سرسبز شوید
یعنی به غم دل علی گوش کنید
آن شب قطرات اشک، کم‌کم شد سیل
دیدند که دل به رَبَّنا دارد میل
دل بود و خدا بود و صفای ملکوت
شب بود و علی بود و دعا بود و کمیل
ای مِثل رسول مَدَنی پاک و امین
ای جلوۀ حق در آسمان‌ها و زمین
بگذار شبی تو را بخوانم چو کمیل
«اَشتاقَ اِلی قُربِکَ فِی المشتاقین»
در چشم من آیینه علی، آب علی‌ست
مهتاب علی، مهر جهانتاب علی‌ست
خون سر او به متن سجّاده نوشت
«مظلوم‌ترین شهید محراب علی‌ست»
- پنج شنبه
- 29
- آذر
- 1397
- ساعت
- 18:20
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
استاد محمد جواد غفورزاده
ارسال دیدگاه