شيخ طوسى در امالى به سندش از عبد اللَّه بن عبّاس روايت كرده:

هنگامى كه وفات پيغمبر اسلام صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم نزديك گرديد آن حضرت به قدرى گريست كه محاسن مباركش تر شد. عرض شد: يا رسول اللَّه! چرا گريه مى‏كنى؟ فرمود: براى ذرّيّه و فرزندانم و آن ستمهايى كه از جفاكاران امّتم بعد از من به ايشان مى‏ رسد، مى ‏گريم. گويا مى‏بينم دخترم فاطمه زهرا بعد از من مظلوم واقع شده، هر چه صدا مى‏ زند: يا ابتاه! احدى از امّت من به فرياد او نمى‏ رسد. وقتى فاطمه اين مطلب را شنيد، گريان شد. پيغمبر اكرم به وى فرمود: دخترم، گريان مباش! فاطمه گفت: پدر جان! من براى ظلم‏هايى كه بعد از تو خواهم ديد گريه نمى ‏كنم، بلكه براى فراقت اشك مى ‏ريزم. پيغمبر فرمود: دخترم، مژده باد تو را! زيرا تو اوّلين كسى هستى كه در ميان اهل بيتم به من ملحق خواهد شد.

منبع:

زندگانى حضرت زهرا عليها السلام؛ ترجمه بحار الانوار؛ ص ۵۷۳