ای ز ادراک کمال عصمتت عاجز عقول
نیست بر سرمنزل وصف تو امکان وصول
جام فیض بی دریغت با زلال معرفت
تشنگان را می کند سیراب در ضَنک محول
از صعود پرتو حسنت نمی دانم ولی
مهر شد از جلوه اش شرمنده در قوس نزول
جوهر نفس عوالم خود فدایت خوانده است
شاهد گفتار من تاویل گفتار رسول
دیگران سرگشته در صحرای تردید و گمان
برده بودی ره تو در سرمنزل امن قبول
هیچ محفل از چراغ عارضت روشن نگشت
جز حریم کبریای شیر حق خیر البعول
بی ولایت درد جانسوز سقر صعب العلاج
با ولایت نعمت خلد برین سهل الحصول
گر نه در تانیث مضمر بود زیب نام تو
بود اسم نکره ای زن در فروع و در اصول
گشت تدوین تا کتاب عصمت و تقوا و زهد
شد سجایای تواش عنوان ابواب و فصول
مردم چشم چراغ زندگی نوری نداشت
گر نمی کردی به ظلمت خانه ی امکان حلول
تا کند فرش حریم کبریایت، آفتاب
دامن زرّین بگیرد از تلال و از سهول
در رکابت توسن میل و تمنّا خسته پای
همچو رفرف زیر پای احمدی رام و ذلول
زهره و مه لُمعه ای بینند اگر از نور تو
از سر خجلت نماید این غروب و آن افول
گوهرت نشناسد آری آنکه در بازار نفس
می فروشد عِرض بهر عَرض و طَول از بهر طول
اصطفای عالمین اندر دو عالم زان توست
این فضیلت را ندارد گرچه باور بوالفضول
گردش دوران نیارد صیت قَدرَت را گزند
جلوه ی خورشید را هرگز نمی باشد خمول
قبض طاعت گر نیابد اعتبار از مِهر تو
گاه رویت می خورد در حشرگه مُهر نکول
مشت خاکی برگرفت از درگهت کحّال دهر
چشم هستی را شد از آن خاک، بینایی حصول
ای به صورت زن، خدا را چیستی یا کیستی
بوسه ی تکریم بر دست تو زد فحلُ الفحول
نی خطا باشد اگر گویم به پاس حرمتت
خواست از درگاه پیغمبر مَلَک اذن دخول
دل به مهرت درنبست و داشت امّید فلاح
بنگر این غافل ز دیو نفس خود چون خورد گول
گفت صدها داستان از شرح اوصافت ولی
تا حقیقت دید، شد شرمنده قائل از مقول
کور هرگز گوهر آئینه نشناسد مرنج
پایه ی قدر تو گر نشناخت انسان جهول
هم چُنان کز مرتضی نازند آباءِ وجود
امّهات طبع را باشد مباهات از بتول
طبع من از دور باش عصمتت هنگام مدح
کرد از فکر سخنگویی به خاموشی عدول
می کند وصف تو عابد قدر فهم خویشتن
وای اگر بر او نبخشایی خطای مایَقول
- چهارشنبه
- 19
- دی
- 1397
- ساعت
- 20:38
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمد عابد
ارسال دیدگاه