شروع نامه‌ام نامی کریم است
که بسم‌الله الرحمن الرحیم است
به آن نامی کزان عالم برافروخت
بشر اسماء حُسنی را بیاموخت
به آن نامی که جان در تن دمیدند
زمین و آسمان را آفریدند
به آن نامی که چون شمع حرا شد
محمد خواند و ختم‌الانبیا شد
ظهور، آن نام تا از ماء و طین کرد
نبی را رحمة‌للعالمین کرد
علی زان نام، او را جانشین شد
امام اولین و آخرین شد
به آن نامی که بر ما روح بخشید
ز نورش زُهرۀ زهرا درخشید
چه زهرایی؟ که معنی‌بخش اسماست
همانا اسم اعظم، اسم زهراست
خدا گر مدح او نازل نمی‌کرد
کتاب خویش را کامل نمی‌کرد
به نام کوثرِ قرآن ستودش
که لفظی بهتر از کوثر، نبودش
حساب نام یازهرا به ابجد
برآید یاعلی و یامحمد!
که زهرا ز آن‌دو هست و آن‌دو، زهرا
جدایی نیست آری مهر و مه را
کسی که کُفوِ آن نور جلی بود
علی بود و علی بود و علی بود
خوش آن‌روزی که با اذن خداوند
به دل‌خواه پیمبر یافت پیوند
جهان رحمت و علم و کرامت
به دنیای جمال و عشق و عصمت
رسیدش در شب جشن عروسی
عروس آسمان، بر خاکبوسی
به سائل داد چون پیراهنش را
به حکم «لن تنالو البر حتی...»
اگرچه خانۀ زهرا گِلین بود
حریم افتخار مسلمین بود
محبت، پایۀ کاشانۀ او
شرف، خشت بنای خانۀ او
جهاز بانوی دنیا و عقبا
بُد از پشم و سفال و لیف خرما
سفالین کوزه‌ای و مَشکی از پوست
اساس چشم‌گیر خانۀ اوست!
سپهر، آئینه‌دار هستی‌اش بود
رهین آسیای دستی‌اش بود
حصیری گرچه فرشِ زیر پا داشت
به روی سر، همه نور خدا داشت
سلام هر شب و صبحِ پیمبر
شُکوه خانه‌اش کردی فزون‌تر
سلام، ای وحی منزل در کلامت!
که حق از کودکی گفته سلامت
به وحدت داده هر مویت شهادت
ورم کرده‌ست پایت از عبادت
زیارت‌گاه انجُم، خاک پایت
زیارت‌نامۀ حوران، ثنایت
تویی یاسین تویی طاهای قرآن
تویی رمز اشارت‌های قرآن
زنان را با عمل، ارشاد کردی
جهاد المرأه را فریاد کردی
خدا را بنده‌ای یک‌دانه بودی
پدر را دل‌خوشی در خانه بودی
دو تن بودید او را پشتوانه
تو در خانه، علی بیرون ز خانه
رسالت را گلستانی، بهاری
امامت را نگهبانی، قراری
خروش بی‌امان مسجدی تو
رسول خطبه‌خوان مسجدی تو
چو تو از دین طرفداری که کرده‌ست؟
امام خویش را یاری که کرده‌ست؟
خروشت حامی جان علی شد
کلامت تیغ بُرّان علی شد
الا، ای راز رحمت در دو دنیا!
تویی مشکل‌گشای هر دو دنیا
نخستین زن که در جنت در آید
تو هستی، کز قیامت محشر آید
چو در صحرای محشر پاگذاری
شفاعت را چو خورشیدی بر آری
ملائک صف به صف در چار سویت
علی و مصطفی در پیش رویت
مهار ناقه‌ات در دست جبریل
خلایق محو این اکرام و تجلیل
به حیرت، کاین هیاهو چیست، یارب؟
کسی کاین‌سان در آید، کیست یارب؟
که از درگاه عزت در چپ و راست
ندا آید که این زهراست! زهراست!
در آن‌جا شیعیانت می‌درخشند
نه تنها دوستانت را ببخشند،
که می‌بخشد خدای مهربانت
گناه دوستانِ دوستانت
در آن روزی که عالم بی‌قرارند
رسولان نیز امید از تو دارند
در آن غوغا که بهر کس، مَفَر نیست
ز بیم جان، پدر فکر پسر نیست
زهر سو بانگ وانفسا بلند است،
ز ما فریاد یازهرا بلند است
تو دستِ دست‌گیری چون برآری
«مؤید» را مبادا واگذاری!
- جمعه
- 21
- دی
- 1397
- ساعت
- 17:44
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
استاد سید رضا موید
ارسال دیدگاه