متاب ماه که امشب عزای ماه من است
روان ز سوگ رخش سینه سینه آه من است
برفته از برم آن آفتاب عالمتاب
غروب دولت و عز و وقار جاه من است
حسد به خاک رهش اهل عرش می بردند
نگر که خاک کنون قصر پادشاه من است
کنار او شبم از هر سپده روشن بود
بدون او سیه از هر شبی پگاه من است
شکست سنگ صبورم به پشت در چه کنم
انیس و مونس من در مدینه چاه من است
مشو خموش تو ای مرغ پرشکسته من
که سردتر ز مزار تو این نگاه من است
چگونه بی تو روم خانه ، زینبت اینک
نهاده سر به در و دیده اش به راه من است
فدک فدک به گلویم نشسته بغض فراق
که بوی چادر تو آخرین پناه من است
به وقت غسل علی چون تن کبود تو دید
بسوخت جانش و خاکسترش گواه من است
شدم ز بعد تو محکوم زندگی گردن
گمانم عشق تو زیباترین گناه من است
رضای من به رضای خدای تقدیر است
مگو که قسمت من میل و دلبخواه من است
کنون فقط منم و کوله بار تنهایی
خمیده قامتم و باد تگیه گاه من است
تو را به خاک سپردم اگر چه زهرا جان
و لیک تا ابد این ماه عشق ماه من است
به روز حشر وفا را امید عفو خداست
که نامه ام خجل از نامه سیاه من است
- پنج شنبه
- 27
- دی
- 1397
- ساعت
- 12:48
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
وفا منافی اردبیلی
ارسال دیدگاه