[عَنْ اَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُبِضَتْ فَاطِمَهُ ع فِی جُمَادَی الْآخِرَهِ یَوْمَ الثَّلَاثَاءِ لِثَلَاثٍ خَلَوْنَ مِنْهُ سَنَهَ إِحْدَی عَشْرَهَ مِنَ الْهِجْرَهِ وَ کَانَ سَبَبُ وَفَاتِهَا اَنَّ قُنْفُذاً مَوْلَی عُمَرَ لَکَزَهَا بِنَعْلِ السَّیْفِ بِاَمْرِهِ فَاَسْقَطَتْ مُحَسِّناً وَ مَرِضَتْ مِنْ ذَلِکَ مَرَضاً شَدِیداً وَ لَمْ تَدَعْ اَحَداً مِمَّنْ آذَاهَا یَدْخُلُ عَلَیْهَا وَ کَانَ الرَّجُلَانِ مِنْ اَصْحَابِ النَّبِیِّ ص سَاَلَا اَمِیرَ الْمُوْمِنِینَ ص اَنْ یَشْفَعَ لَهُمَا إِلَیْهَا فَسَاَلَهَا اَمِیرُ الْمُوْمِنِینَ ع فَلَمَّا دَخَلَا عَلَیْهَا قَالَا لَهَا کَیْفَ اَنْتِ یَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَتْ بِخَیْرٍ بِحَمْدِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَتْ لَهُمَا مَا سَمِعْتُمَا النَّبِیَ‏ یَقُولُ فَاطِمَهُ بَضْعَهٌ مِنِّی فَمَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِی وَ مَنْ آذَانِی فَقَدْ آذَی اللَّهَ قَالَا بَلَی قَالَتْ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ آذَیْتُمَانِی قَالَ فَخَرَجَا مِنْ عِنْدِهَا ع وَ هِیَ سَاخِطَهٌ عَلَیْهِمَا.]

ترجمه:

"امام صادق(ع) فرمود:

فاطمه(س)در سوم ماه جمادی الثانی سال ۱۱ هجری در روز سه شنبه به شهادت رسید!سبب فوت فاطمه(س)ضرباتی بود که قنفذ،غلام عمر با غلاف شمشیر بر آن حضرت به فرمان عمر زد، پس(فرزندش) محسن را از دست داد و به شدت بیمار شد و هیچ یک از آزار دهندگان خویش را راه نداد(که به دیدن او بیایند).

پس آن دو نفر از اصحاب پیامبر(ص)-ابوبکر و عمر-از امیرالمومنین(ع)خواستند که نزد فاطمه برایشان وساطت نماید.پس امیرالمومنین(ع)از زهرا(س)درخواست کرد تا ایشان را بپذیرد.–و زهرا(س) پذیرفت-.

پس زمانی که به خدمت فاطمه(س) رسیدند به حضرت عرض کردند:حالت چطور است ای دختر رسول خدا(ص)؟

فرمود:حالم خوب است به حمد خدا.سپس فاطمه(س)فرمود:از پیامبر(ص)نشنیدید که فرمود فاطمه(س)پاره تن من است پس هر کس که وی را بیازارد مرا آزرده و هر که مرا بیازرد همانا خداوند را آزرده است؟

هر دو گفتند:بله شنیده ایم.

حضرت فرمود:پس قسم به خدا شما دو نفر مرا آزردید.

پس آن دو نفر از نزد فاطمه(س)رفتند در حالی که حضرت از دستشان غضبناک بود."

بحارالانوار،ج۴۳،ص۱۷۱