قطعه قطعه شده انگار غزل از اول
دست و پا جاي خود؛اين شعر سرش را گم كرد
بين اين دشت پدر مانده چه بايد بكند
ديده كم سو شده و همسفرش را گم كرد
مي كشد دست به صحرا پدري با گريه
حق به او ميدهم آخر پسرش را گم كرد
هر كجا رفت علي بود علي بود علي
بين اين جمع مكسر ثمرش را گم كرد
پسرش بود جگرگوشه ي اين مرد غريب
بند آمد نفس اش چون جگرش را گم كرد
ناله يا ولدي در همه جا پيچيده است
پسر اينجا پدر نوحه گرش را گم كرد
خواست تا لب بگذارد به لب اكبر خود
شدت داغ زياد است،سرش را گم كرد
برد در بين عبا اصغري از اكبر را
از قد و قامت او بيشترش را گم كرد
- شنبه
- 6
- بهمن
- 1397
- ساعت
- 11:39
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محسن صرامی
ارسال دیدگاه