مادرترین نامادری
مادرترین نامادری ام البنین است
ازبعد زهرا حیدرش را بهترین است

اولاد زهرا راچو جانش دوست دارد
براین امانتها نگهداری امین است

گوید کنیرم بهر فرزندان زهرا(س)
بر این ادب از او،هزاران آفرین است

در بین زنهای عرب همتا ندارد
انگشتر ایثار را همچون نگین است

آموخته رسم وفا را بر بنینش
هر یک زآنها جانفدای شاه دین است

قربان عباسش علمدار حسینی
کو اسوه ی مهر ووفا بر مومنین است

قربان آن دستان از پیکر جدایش
قربان آن سقاکه گریان،شرمگین است

کرببلا، ام البنین، ام شهیدان
زینب به سوگ آن برادرها حزین است

بهر پسرهای خودش گریان نباشد
گریان برای سید ابرار دین است

از بعد عاشورا شده تنهای تنها
با ناله های مادرانه او قرین است

شهر مدینه شاهدی بر ناله هایش
هم دوست هم دشمن زحالاتش غمین است

از سوز داغ راهیان کربلایی
در سینه اش پیوسته آه آتشین است

با رفتن زینب دگر طاقت ندارد
عمر شریفش روزهای آخرین است

روح بزرگش پر کشد از پیکر او
مشتاق دیدار امیرالمؤمنین است

شعر:اسماعیل تقوایی