از اهل منبر اين روايت را شنيدم
در روضه ي غربت به اين مطلب رسيدم
دو حاصل كل خدائي خداوند
دو مصرع شعر خدا در اولين بند
از انبياء غير از پيمبر،در جهان سر
شيرين براي فاطمه چون جان حيدر
در كودكي بودند روزي در رقابت
با اين دو معناي رقابت،شد رفاقت
ناگاه زهرا ديد بابايش فراوان
ذكرش شده جانم حسن،جانم حسن جان
زهرا كه عالم بود بر كار پيمبر
پرسيد از باباي خود با ديده ي تر
بابا چرا احسنت گفتي دلبرم را
تحسين نكردي دلبر كوچكترم را
اشك پيمبر شد روان با حرف زهرا
فرمود ديدم از زمين تا عرش اعلا
حتي خودت حتي علي حتي خداوند
حتي تمام انبياء با اشك و لبخند
از فرط شادي قلبشان در شور و شين است
بر روي لب هاشان همه جانم حسين است
ديدم حسن مانده غريب انگار اين سان
جاي همه گفتم خودم جانم حسن جان
- چهارشنبه
- 15
- اسفند
- 1397
- ساعت
- 18:19
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محسن صرامی
ارسال دیدگاه