امام دهم آن علىّ النّقى
گل گلستان محمّدتقى
گلى که به گلشن گل شادى است
زالقاب خوبش يکى هادى است
که نصف مه پاک ذى الحجّه بود
دو چشمان پاکش به عالم گشود
سمانه سرور و تبسّم نمود
که زنگ غم از سينه و دل زدود
بود بوالحسن کنيه، نامش على
ز روى مهش نورحق منجلى
مدينه منوّرتر از پيش گشت
چرا چون چراغ شبش بيش گشت
ز ماه رجب سوّمين روز شد
دم دادنِ جانِ جانسوز شد
چو اجداد امجاد و پاکان خويش
به زهر جفا شد دلش ريش ريش
ز درد وغمش شد قيامت به پا
غريبانه جان داد در سامرا
پدر را پسر غسل و هم کفن کرد
به صدعزّوجاهش ورا دفن کرد
نه مجروح بود و نه بى دست و سر
نه عريان و عطشان نه خونين جگر
اجازه دهيدم اى اهل ولا
توسّل کنم بر شه کربلا
شهى که به جسم جهان روح بود
نه دست ونه سرداشت مجروح بود
ببالينش آمد چو زين العباد
دو دستش به سينه زد و سر نهاد
بگفتا کفن نيست کفنش کنم
ندانم چگونه که دفنش کنم
کفن شد به شاه شهيدان حصير
تو دائم سيه پوش باش اى «بشير»
- پنج شنبه
- 23
- اسفند
- 1397
- ساعت
- 12:44
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سیدبشیر حسینی میانجی
ارسال دیدگاه