با آه و اشک و ناله،با سوزِ بی قرینه
شبانه کاروانی میرود از مدینه
واغربتا واویلا...
چه کاروان عشقی،پر از لاله پر از یاس
علی اکبر و قاسم،زین العباد و عباس
واغربتا واویلا...
با وجودِ ابالفضل با عزّت مُدامی
کسی در دل ندارد هَراسِ تشنه کامی
واغربتا واویلا...
همین ها روزی آید،که بعد از داغ گودال
هتک حرمت شوند از،دشمن در اوج جنجال
واغربتا واویلا...
سکینه ناله میزد،با درد بی کرانه
ای عمّهٔ غریبم،امان از تازیانه
واغربتا واویلا...
- پنج شنبه
- 15
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 19:58
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
امیر عباسی
ارسال دیدگاه