عالم ز نو چو ناقۀ آهو معطر است
باد صبا چو مشک ختن روح پروراست
گفتم به پیرعقل جهان گشته رشگ طور
از کیست این فروغ که عالم منور است
گفتا که لن شنید به ارنی کلیم حق
امروز نور مظهر گوینده اظهر است
نور جمال لم یزلی گشته جلوه گر
میلاد یادگار غیور پیغمبر است
از گلشن علی گل توحید سر زده
سطح زمین به جنت الاعلا برابر است
یعنی که روز سوم شعبان شده پدید
میلاد ذیسعادت سلطان محشر است
جبریل خادم وی و لعیاست قابله
اسمش حسین و کشتۀ شمشیر و خنجراست
گویند گوشوارۀ عرش است نام وی
نی نی قماط وی بسموات زیور است
پرسند اگر تفاوت کرب وبلا وعرش
گو کربلا زعرش خداوند برتر است
چشمم به جود و فضل دو دست بریده اش
(چون گوش روزه دار بر الله اکبر است)
مارا بس است این شرف و عز وافتخار
گویند برحسین عزادار و نوکر است
هر شیعه ای بلطف تو ایشاه متکی ست
از هر کس اتّکاء « حسینی » فزونتر است
- چهارشنبه
- 28
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 17:3
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سعدی زمان سیدرضا حسینی
ارسال دیدگاه