دارم به دل انبوه ماتم‌های عالم را
یک آسمان سنگینی غم‌های عالم را
گویی فرو باریده‌اند این ابرها در من
بغض تب‌آلود محرم‌های عالم را
انگار وا كردند تا محراب پیشانیم
پای تمام ابن ملجم‌های عالم را
گویی گلی از شام آخر باز می‌گردد
كاین گونه پرپر كرده مریم‌های عالم را
گویی مسیح از نان و خرما می‌كشد بر دوش
بار گناه جمله آدم‌های عالم را
كاری‌ست زخمش كاری از من بر نمی‌آید
بر سر زنید ای وای مرهم‌های عالم را
- سه شنبه
- 31
- اردیبهشت
- 1398
- ساعت
- 23:11
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمدرضا طهماسبی
ارسال دیدگاه