مادر بيا که گيرد مرغ دلم بهانه
گيرد بهانه تو با ذکر عاشقانه
مادر بيا نظر کن کز باب خانه من
از فتنه زمانه آتش کشد زبانه
منصور بهر جلبم مأمور مي فرستد
کز بهر بردن من آيد زبام خانه
پاى پياده شبها دشمن به سوى مسلخ
از خانه ام کشاند با ضرب تازيانه
منصور بى مروت گردد چو روبرويم
شمشير بهر قتلم دارد به کف شبانه
گاهى کند تعارف بر من شراب و گاهي
خواهد ز من بخوانم اشعار عارفانه
با زهر کينه آخر آسوده شد دل من
از ضرب و شتم دشمن از کينه زمانه
از درگه خدايم اين است آرزويم
همسايه با تو باشم با قبر بى نشانه
شاعر:ژولیده نیشابوری
- چهارشنبه
- 15
- شهریور
- 1391
- ساعت
- 5:11
- نوشته شده توسط
- علی
ارسال دیدگاه