همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
به کسی جمال خود را ننموده‌ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفت‌وگویی
به ره تو بس که نالم ز غم تو بس که مویم
شده‌ام ز ناله نالی، شده‌ام ز مویه مویی...
شود این‌که از ترحم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی
بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبویی
همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نِه بنشین کنار جویی...
- جمعه
- 10
- خرداد
- 1398
- ساعت
- 23:18
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
فصیح‌الزمان شیرازی
ارسال دیدگاه