بخشی از خطبۀ حضرت ام کلثوم علیهاالسلام در کوفه
«یا اَهلَ الکوفَةِ!
سوئَةً لَکُم مالَکُم خَذَلتُم حُسَیناً وَ قَتَلتُموهُ وَ انتَهَبتُم اَموالَهُ
وَ وَرِثتُموهُ وَ سَبَبتُم نِسائَهُ وَ بَکَیتُموهُ فُتُّباً لَکُم وَ سُحقاً...»
تمام همهمه‌ها غرق در سکوت شدند
صدای گریۀ او شهر را تکان می‌داد
میان قوم عرب یک نسب‌شناس نبود؟
شکوه خطبه علی را فقط نشان می‌داد
نگاه کرد به تسبیح خواهرش زینب
که این حماسه به او قدرت بیان می‌داد
کلام دختر نهج‌البلاغه نافذ بود
و درس مردی و غیرت به کوفیان می‌داد
خطاب کرد: «شما تا ابد دو رو بودید،
اگر خدا به شما عمر جاودان می‌داد
به پاس این همه مدّت که دم تکان دادید
خلیفه کاش همان‌قدر استخوان می‌داد
در این معامله، کوفی سفیه بود، سفیه!
که دین خویش نفهمیده رایگان می‌داد
نشسته‌اید سر سفرۀ حرام آن‌قدر
که نامه‌های شما نیز بوی نان می‌داد
و رودهای روان را بر آن کسی بستید
که اذن بارش باران به آسمان می‌داد
شما به نام محمّد چقدر می‌کشتید
خدا اگر به علی همچنان جوان می‌داد»
و کاش خطبۀ او تا همیشه جاری بود
و کاش گریه کمی بیشتر امان می‌داد
- شنبه
- 1
- تیر
- 1398
- ساعت
- 12:24
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمد مهدی خانمحمدی
ارسال دیدگاه