تو ای به حُسن بی مثل فروغ کبریا حسن
تو ای به موج تیرگی چراغ رهنما حسن
ریاض قدس را گلی صفای آن حدایقی
به هر صفت به غیر حق به حق سزا و لایقی
حقیقت جهان تویی حقیقة الحقایقی
توئی امیر اتقیا خدیو ماسوا حسن
چراغ علم و شرع را ضیا توئی سنا توئی
به فطرت جهانیان وفا توئی صفا توئی
تجلی مرام حق ز خلق ماسوا توئی
جهان طفیل هستیت تو میر مقتدا حسن
بهار باغ دین توئی صفای شرع احمدی
فروغ ذات لم یزل چراغ نور سرمدی
عیان ز لمعه رخت شعاع نور ایزدی
ز جلوه تو منجلی جمال لایری حسن
توئی امام مفترض فروغ جلوه قِدَم
به درگه تو مفتقر علم کشان محتشم
توئی به اوج منزلت امیر کعبه و حرم
از آن بلامنازعی به مشعر و منا حسن
تو رونق عبادتی تو وجهه سیادتی
تو معنی ریاضتی تو لایق قیادتی
تو هیکل اطاعتی تو عزت شهادتی
به جز تو اینهمه کجا به کس بود سزا حسن
تو در ثبوت ذات حق چو دم زدی علم زدی
طریق عشق بود و دین به هر رهی قدم زدی
اساس کفر و فتنه را به حلم خود به هم زدی
که آب حلم میکشد شرار فتنه را حسن
منزّه است از بیان مقام کبریائیت
به حیرت است عقل و جان ز قدرت خدائیت
وجوب طاعتت بود ثبوت پیشوائیت
که بر جهانیان توئی امیر و پیشوا حسن
فلک به هر خدنگ کین نمود دل نشانه ات
ز غم فسرده کرد جان به هر ستم زمانه ات
فکند دام کینه را عدو به آشیانه ات
که تنگدل کند تو را ز غیر و آشنا حسن
ز جور ناکسان شنو حکایت برادرت
که سیل خون روان کند به چهره دیدۀ ترت
بهل بقیع را سپس به همرهیّ مادرت
به عرصه گاه کربلا بیا حسن بیا حسن
- یکشنبه
- 2
- تیر
- 1398
- ساعت
- 11:48
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمد عابد
ارسال دیدگاه